Forum Klasyków

lamia/lesbia

Naszła mnie refleksja dotycząca powyższej formułki, standardowo używanej jako eufemizmu do "zrywam z tobą", może czasem nawet w dobrej wierze, ale zazwyczaj pewnie na odczepnego. Mi się idea zawarta w haśle zawsze bardzo podobała, ale tylko w teorii, bo w praktyce wychodziła taka przyjaźń, jak krzesło z krzesła elektrycznego. No, ale słyszałam, że niektórzy potrafią.
Ciekawam bardzo, jakie są wasze doświadczenia w kwestii "przyjaźni" z "byłymi". Da się? Nie da się? I od czego to zależy? Jeśli ktoś ma ochotę na odrobinę ekshibicjonizmu, to bardzo proszę Wink

calpurnia

Przyjaźnią bym tego nie nazwała, ale utrzymujemy przyjazne kontakty. Do tego stopnia, że były mój (zamiejscowy) spędził ostatnio u mnie weekend - dość zresztą interesujący, bo przy okazji przy oberwaniu chmury zmieniał mi oponę...

calpurnia

Tak mi się właśnie przypomnieli moi dobrzy znajomi. Kiedyś byli razem, ale jak się w końcu rozstali, pozostali najlepszymi przyjaciółmi. Aktualnie mieszkają razem (w osobnych pokojach scilicet), świetnie się dogadują i... ani myślą odgrzewać związku. Ciekawa parka: kilkanaście lat różnicy, a podobny (niemały) bagaż życiowych doświadczeń.

lamia/lesbia

Yyy... imponujące. Ja znam tylko takich, którzy byli razem dwa lata, rozeszli się (trzy lata temu) a potem "musieli" ze sobą rozmawiać bo i tak zawsze pili w tej samej knajpie, więc w końcu się zaprzyjaźnili i tak im zostało do dziś.
Jak mniemam wpływ sytuacji i brak skłonności do chowania urazy, czy jak to tam ładnie krócej nazwać.

Aleksandra

"Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi". Mam dziwne poczucie, że tekst ten wypowiada zwykle strona mniej zaangażowana.

Mówimy o przyjaźni czy o stosunkach koleżeńskich? Wiem, czepiam się słówek. Sądzę, że przyjaźń jest niemożliwa między osobami, które się rozstały, za dużo emocji, przyciągania, za dużo gorzkich wspomnień.
Przyjaciel to osoba, która daje Tobie poczucie bezpieczeństwa i bliskości, z którą nie trzeba rozmawiać, bo wszystko jest jasne, dzięki której możesz przyjrzeć się samej sobie i otoczeniu, zyskać dystans do swoich spraw i kłopotów.
Kolega natomiast to osoba, z którą czujesz się dobrze w danym momencie, w danym miejscu, w danych okolicznościach. Kiedy jest z Tobą, jesteś zadowolona. Kiedy jej nie ma, nie czujesz jej braku (no chyba, że akurat nie masz z kim innym spędzić wieczoru czy tym podobne). Nie dzwonisz do kolegi zbyt często, jak się spotkacie, to fajnie, ale nie zwierzasz mu się ze wszystkiego, co się wydarzyło. Dlaczego? Bo zwierzenie się grozi właśnie nadmiernym zaangażowaniem. Z kolegą jesteś na wyciagnięcie ręki - ale nie bliżej.
Z przyjacielem jesteś sobą, z kolegą - uważasz na słowa i na to, jak wypadasz przed nim.

Może to niezbyt sensowne, co napisałam. Oczywiście, Twój facet może się stać Twoim przyjacielem, ale to transakcja wiązana.

A co do stosunków koleżeńskich: to owszem, po zerwaniu są możliwe, zapewne nie od razu, musi minąć "kwarantanna" Smile

lamia/lesbia

Aleksandra

hmm, nie wiem, może i pociąg znika (odjeżdża? Wink

), ale chyba zostają wspomnienia, sentyment. W końcu coś sprawiło, że się w nim zakochałaś, czymś Cię zauroczył (nie mam tu na myśli opcji: patrzysz na niego i się zastanawiasz, co Cię opętało, jak głupia byłaś itp, i masz odruch zwrotny). Myślisz, że to znika tak całkowicie?
Wymazanie z pamięci - to byłoby świetne, nie przeczę (nie tyle z własnej, ile z czyjejś, hehe).
Wydaje mi się, że im bliżej (na powrót) byście ze sobą byli, tym częściej i mocniej byście się zastanawiali, dlaczego wtedy nie wyszło i może warto spróbować ponownie. Nie warto.

calpurnia

Aleksandro, pikne słowa, ale to tylko teoria, która nie wytrzymuje konfrontacji z rzeczywistością - zarówno w kwestii definicji, rozdziału przyjaźni i koleżeństwa, jak i możliwości przyjaźnienia się po rozstaniu.

Aleksandra

Rozdział przyjaźni i koleżeństwa jest możliwy, jest nieunikniony wręcz. Po prostu ktoś jest Tobie bliższy niż jakiś inny ktoś, z jednym się przyjaźnisz, z drugim - nie.
A co do przyjaźni po rozstaniu - zdecydowanie niemożliwe, koleżeństwo natomiast - tak (jakkolwiek zdarza się rzadko, należy to przyznać, w każdym razie mi się nie zdarzyło).

Eee, konfuzja: do której Aleksandry mówiłaś? Jakby nie było, obie nimi jesteśmy Razz

calpurnia

Do siebie zdecydowanie nie mówiłam Smile

Ad rozdział przyjaźni i koleżeństwa: nie jestem w stanie przeprowadzić kreski - o, od tej osoby do tej to są przyjaciele, a od tej w dół zaczynają się koledzy. Po prostu nierealne, wciąż się gdzieś balansuje na granicy - dlatego też nie lubię klasyfikacji znajomych według jakiegoś systemu.

Ad przyjaźń po rozstaniu: jak już wspomniałam, znam kontrprzykład. Znam go w dodatku bardzo dobrze (przynajmniej jedną osobę z tego eks-związku mogę ze spokojem według Twojej definicji nazwać przyjacielem), więc nie rzucam przykładów, o których słyszałam z trzeciej ręki. Ta przyjaźń po prostu się sprawdza - jako przyjaźń wręcz wzorcowa.

A czy koleżeństwo zdarza się rzadko? Tego nie wiem, w moim przypadku nie mam z tym problemów. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie w ogóle innej sytuacji - takiej, w której miałabym zacząć unikać osoby niegdyś dla mnie najważniejszej.

lamia/lesbia

calpurnia

Ja tam bym nic nie kasowała. To moje życie i nie mam zamiaru go o nic zubażać - obojętnie, czy było pozytywne, czy nie. Zresztą ze wszystkiego można w najgorszym razie wyciągnąć wnioski.

Aleksandra

A mi by się podobało wymazać pewne rzeczy z pamięci - głównie te, które nadal wywołują we mnie zbyt wiele emocji, emocji sprzecznych, skomplikowanych i wciąż komplikujących życie. Wiecie, nie wracać uporczywie do pewnych spraw, nie myśleć, nie analizować, nie zastanawiać się, dlaczego nie stało się tak, jak chciałam, dlaczego nie potrafię uczyć się na błędach, dlaczego nie mądrzeję z wiekiem, itp.
Och, marzyłoby mi się wyłączyć choć na chwilę myślenie, przewidywanie konsekwencji. Niestety, marne szanse Wink

lamia/lesbia

calpurnia

Cóż... Jeśli o mnie chodzi, to [link widoczny dla zalogowanych]