Forum Klasyków

Aleksandra

[link widoczny dla zalogowanych]

Dobra, artykuł jest tendencyjny. Ale w zasadzie czytałam w nim to, co słyszę prawie za każdym razem, gdy mówię, co studiuję. Humanista to ktoś gorszy, nie ten, o szerokich horyzontach, tylko ten, który nie dostanie się na "porządne" kierunki. Humanista leje wodę, ścisłowiec jest konkretny i zwięzły. Humanista to "intelektualny inwalida", ścisłowcom brakuje kultury.

Skąd się wzięło takie podejście? I czy koniecznie musi się tak rozgraniczać te pojęcia? Uważam się za humanistkę, a świat widzę w liczbach (wiecie, np. ile stopni dzieli hol główny od trzeciego piętra? ha, to policzcie, szybciej się wchodzi). Czym jest łacina? Systemem, zbiorem, przejrzystym, uporządkowanym (no, dobrze, było kilka odchyleń, ale kto by zwracał na nie uwagę; co innego greka, ech...) - a czy można by nie nazwać ją przedmiotem humanistycznym?

Laetus · Dołączył: 24 Mar 2006 Posty: 110 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznan

dlatego o humanistach kursuje takie kiepskie zdanie, bo wiele osob (ktore tak naprawde na niczym sie nie znaja, a lubia czytac ksiazki) mowi o sobie, ze sa humanistami Very Happy

.

ita

Zgadzam się z powyższym.

calpurnia

Cóż, dawniej, aby mienić się humanistą, należało znać łacinę i grekę. Obecnie wystarcza pała z matmy.

lamia/lesbia

Określenia "humanista" używano w mojej klasie (humanistycznej) powszechnie. Jako obelgi (pani od chemii) bądź multifunkcyjnego narzędzia służącego do wymigiwania się od obowiązków/biadolenia, że za dużo od nas wymagają. Celowała w tym zwłaszcza jedna moja koleżanka, która przy każdej sposobności powoływała się na nasz rzekomy humanizm. Pół biedy, jeśli chodziło o chemię czy fizykę, bo potrafiła kiedyś dowodzić z zadziwiającym przekonaniem na polskim, że jesteśmy humanistami i dlatego, uwaga, nie lubimy pozytywizmu! W jej przekonaniu cechą gatunkową humanisty było najwyraźniej odmrażanie sobie tyłka na Mont Blanc.
Tacy z nas byli humaniści, że nawet czytać mało kto lubił. Szczerze mówiąc przez dwa lata uważałam, że obracam się w przeważającym stopniu wśród kompletnych tumanów, dopiero z perspektywy czasu zaczęłam niektórych doceniać. Nigdy nie rozumiałam tego entuzjazmu i zdawało by się, dumy, płynącej z faktu, że się czegoś nie umie. Jakby o byciu humanistą nie decydowały umiejętności lecz braki. I jakby znajomość matematyki czy logiki stała humanizmem w sprzeczności.
Z drugiej strony nie rozumiem tego wzajemnego dogryzania sobie i spierania się o to, kto jest lepszy, mądrzejszy, bardziej przydatny społecznie. Wiadomo, że nikt (?) nie może być perfekcyjny pod każdym względem, więc po co prześladować go za to, do czego go najwyraźniej natura nie stworzyła? Chyba nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie wyzywał od intelektualnych inwalidów kogoś bardzo dobrego w swojej dziedzinie tylko dlatego, że nie zna się na dziedzinie mu obcej.
Co do obowiązkowej matury z matematyki-nie mogę powiedzieć, że jestem za, bo sama się od takowej szczęśliwie wywinęłam. W obecnym życiu przydaje mi się czasem znajomość czterech działań tudzież procenty. I jakoś znajduję sobie lepsze powody do kompleksów.