Forum Klasyków

Aleksandra

Temat nie-poważny, ale tak mnie jakoś natchnęło Smile

Kilka dni temu odwiedziła mnie koleżanka z podstawówki. Nie widziałyśmy się jakieś dwa lata, a wcześniej spotykałyśmy się "na mieście" (brzmi dumnie, ale chodzi tylko o moje Szamotuły), albo u niej. Od powrotu z Lecce rzadko wychodzę z domu, najczęściej siedzę przed komputerem, nadrabiam zaległości w czytaniu (przynajmniej teraz, zagłębiając się w lekturze, rozumiem każde słowo i w momentach pełnych napięcia nie muszę dzwonić do pokoju obok z pytaniem, co to znaczy ten wyraz! Naturalnie tłumaczenie też było po włosku Wink

) itp.
Ale wracam do Oli (czasami zdarzają mi się przydługie dygresje, przeważnie jednak przypominam sobie, o czym mówiłam na początku Razz

). Zaprosiłam ją do siebie do domu. Mieszkam tu od czterech lat, ale ona gościła u mnie po raz pierwszy. Pokoik mam malutki, mieszczą się tylko: łóżko, biurko, komoda i, przede wszystkim, regały z książkami. Każdy, kto tu wpada, przegląda zawartość półek (po prawdzie, nie ma na czym innym zawiesić oka). Ola, z lekkim zadziwieniem, spostrzegła, że obok słowników z greki, łaciny, kolekcji BN-ek, z której jestem strasznie dumna, poezji, arcydzieł literatury polskiej i obcej (moi rodzice są prawdziwymi molami książkowymi, podobnie jak siostry, więc trochę nam się uzbierało) znajdują się książki z dzieciństwa. Jeżycjada Musierowiczowej, seria Tomków Szklarskiego, naturalnie Anie Montgomery i jej Emilki, jej "Błękitny zamek" (moja ulubiona, nawet teraz, po jej przeczytaniu zawsze mam takie przyjemne uczucie w sercu), "Bajki pana Bałagana" Niemczuka, ilustrowaną Odyseję (mama-filolożka klasyczna Razz

)... I te najstarsze: Elementarz, "O krasnoludkach i sierotce Marysi" Konopnickiej, "Pan Kotek był chory" Jachowicza, "Gałgankowa laleczka" Porazińskiej... Jakiś czas temu moja siostra znalazła i kupiła naszemu Tacie "Klub czterech" - wydanie z początku lat sześćdziesiątych, jedna z pierwszych książek czytanych przez niego. Wiecie, jak się wzruszył?

Dlaczego o tym wspominam?
Cóż. Po domu kręci mi się jeden Maluszek, niedługo moja najstarsza siostra obdarzy mnie siostrzenicą/siostrzeńcem. Chyba powinnam przypomnieć sobie/poznać literaturę dla najmłodszych. Literaturę jeszcze nie-poważną, ale tak ważną. Literaturę pogodną, w której wszystko ma sens, ma swoje miejsce w świecie: "Ala ma kota", "Kot ma Alę", opiekują się sobą wzajemnie, żadne nieszczęście nie ma do nich dostępu, żadne wątpliwości, żadne wahania. Po prostu poczucie bezpieczeństwa.

A czym Wy się zaczytywałyście/liście?

Hekate

Miło się czyta to, o czym piszesz. Kiedyś tak bardzo lubiłam czytać książki. Teraz napiszę krótko, może później będzie wena, poza tym się śpieszę. Jak myslę dzieciństwo i książki to przychodzi mi do głowy:

podstawówka: książki formatu A4, właściwie to bajki Walda Dysney'a - jakoś 30 wydałam rok temu swojej kuzynce, poza tym Andersen - jego baśnie Smile

gimnazjum: Musierowicz i jej Jeżycjada, My Dzieci z Dworca Zoo, książki Siesickiej

liceum: lektury Razz

i książki o narkomanach

Aleksandra

Hekate

Wczoraj pożyczyłam na przykład mojej harcerce "Pamiętnik Narkomanki" oraz "Ćpuna" to ten wiek buntowniczy gimnazjalny, kiedy się to czyta. Jakaś przestrtoga... Swoją drogą, gdy czytałam to w gim czułam odrazę, a gdy chwyciłam w ksiażkę w liceum to kusiła, choć może to dziwne. Kusiła, choć nigdy nie miałam styczności nawet z osobami, które posiadały narkotyki. Kusiła krótko, potem zapomniałam. Ale powiem, że bałam się sama siebie, skoro ksiażka mnie kusiła i miałam dziwne myśli...

Laetus · Dołączył: 24 Mar 2006 Posty: 110 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznan

dla mnie absolutnym hiciorem literatury dzieciecej sa bajki samograjki brzechwy - absolutny majstersztyk. poza tym kocham i czytam po sto razy opowiadania roald dahl i dr. seuss - a media rodzina kupila do nich prawa autorskie i teraz szykuje sie promocja na miare Harrego P. (ktory tez jest boski).

lamia/lesbia

Boże drogi. Jachowicz rules.

A tak swoją drogą, też kojarzę, że czytanie książek o narkomanach należało do popularnych zajęć w czasach wczesnogimnazjalnych, pewnie z braku odwagi do prawdziwych eksperymentów i mimo tego, że na dobrą sprawę wszystkie były identyczne. Sama czytałam wszystkie w.w, potem wzięłam się za książki o anorektyczkach Wink

Ja tam w dzieciństwie najbardziej lubiłam "Porwanie w Tiutiurlistanie"

A Jeżycjada jest dla mnie nie do zniesienia, ostatnimi czasy...

calpurnia

ita

W mym domostwie jedynym miejscem, gdzie można spotkać książki jest mój pokój (sama nie mogę wyjść z podziwu, jak ja wyrosłam w takim otoczeniu na takiego mola książkowego...) ale gdzie nie udałam się z moją mamą, to zawsze: Mamo, kup mi książkę! No i chwała dla mej mamy, że kupowała: mam piękne bajki Brzechwy i Tuwima (niby dla dzieci, ale...), oczywiście obowiązkowo Pana Bałagana! Stare Anderseny, Grimmów, wiele podań i baśni polskich, Kopciuszki, śpiące Królewny...Jaki to był piękny czas, gdy człwiek czytał i miał czas pomarzyć...Potem oczywiście przszedł czas na doroślejsze lektury, np. "O dwóch takich, co ukradli księżyc" Wink

albo "Wakacje z duchami" - uwielbiam! No i Ania z Zielonego Wzgórza, moja idolka od lat, ach ten jej Gilbert

A w liceum byłam już taka rozgarnięta, że powiedziałam soebi "Fu, te książki o narkomanach są takie same wszystkie, nie będę ich czytać!" i zajęłam się proza polską i uwielbienie do niej pozostało do dziś i nie daje spać...
No, ale sobie powspominałam...Nie często można pogadać z kimś o książkach, a tym bardziej tych sprzed nastu lat...A wiecie, co powiedziała moja znajoma, gdy zobaczyła zbiór moim książek? Jestem z tego bardzo dumna, więc się pochwalę: "Masz takie wartosciowe książki"

Miód dla mego serca...

Laetus · Dołączył: 24 Mar 2006 Posty: 110 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Poznan

A mieliscie jako dzieci plyty gramofonowe z bajkami?? ja uwielbialam ich sluchac!! moja ulubiona historia to echo z czarodziejskiego lasu i oczywiscie pimpus sadelko Smile

ela

Pimpuś Sadełko rulez.

Ale że nie miałam płyt, zostawała mi zwykła kaseta.
I jeszcze slajdy - Zorro, na przykład Kwadratowy

A z czasów głębokiej podstawówki zostały mi rozpadające się egzemplarze książek Makuszyńskiego, oczywiście wszystkich Ań i jeszcze jedna Montgomery, "Jana ze Wzgórza Latarni", z którą nie mogłam się rozstać baaardzo długo.

Aleksandra

A czytałyście "Pollyannę"? Z tej książki to dopiero bije optymizm...
Największym hitem były chyba dla mnie książki Bahdaja: "Kapelusz za sto tysięcy", "Stawiam na Tolka Banana", "Do przerwy 0:1", i "Podróż za jeden uśmiech" - aż chciało się ruszyć w podróż po Polsce... Później odkryłam Curwooda i chciałam zdobywać Kanadę.

Niestety, era książek optymistycznych skończyła się, kiedy obie moje starsze siostry poszły do szkoły. Nie chciałam być gorsza od nich, więc czytałam to, co one. Dlatego dość szybko dochrapałam się okularów - będę pilnować moje dzieci, żeby nie czytały po nocach! Wiecie, jak ja przeżywałam samobójstwo Wertera? Mama nie mogła mnie uspokoić. W ósmej klasie podstawówki przeczytałam "Cierpienia" jeszcze raz. Hm, jak to się zmienia! Może się stałam bardziej cyniczna? W każdym bądź razie nie oddziałał na mnie tak silnie jak kilka lat wcześniej.

Dzieci z Bullerbyn - jak ją czytam, to widzę przed oczami kadry z filmu Smile

lamia/lesbia

lamia/lesbia

Hekate

Hm... POLLYANNA - moja ulubiona klasyczna książka, pisałam o optymiźmie tej dziewczynki na testach gimnazjalnych. Poza tym kojarzą mi się jeszcze ksiażki Marty Fox, którymi zaczytywałam się w gimnazjum: Magda.doc, Paulina.doc, Batoniki always miękkie jak deszczówka, Agaton Gagaton jak pięknie być sobą, Agaton Gagaton wypróbuj bez szorowania, Do rana daleko, Westchnienia jak morskie huragany itd... No i wiersze Poświatowskiej - cudowne do dzisiaj Smile

Poza tym Harry Potter również mnie urzekł, a jeszcze bardziej MISTRZ I MAŁGORZATA.

W ogóle mogłabtym tutaj wymieniać do rana. Ach, jak brakuje mi tych czasów, gdy chwytało się książkę bez przymusu i zaczytywało się, aż policzki robiły się czerwone. Tak na marginesie lubię opbserować ludzi w pociągu czytajacych ksiażki i uśmiechających się do nich jak do najbliższych ludzi, te ich piękne uśmiechy...

ela